“Μη διαμαρτύρεσαι για την κακή σου τύχη, κανείς δε σε αδικεί ξέρεις, οι ιδέες για τη δικαιοσύνη είναι τόσο άχρονες όσο η μόδα στα καπέλα. Μπορείς να αποδεχτείς το αποτέλεσμα με πολλούς τρόπους. Μπορείς να το υπομείνεις στωικά, να το πολεμήσεις προσπαθώντας μάταια να τα βάλεις μαζί μου, μπορείς να συνταχθείς μαζί του και να νιώσεις τραγικός ήρωας, το ξέρω πως αρέσει σε σας τους ανθρώπους αυτό.. Μπορείς ακόμη να κάνεις οτι δεν το είδες, να βάλεις το κεφάλι σου μέσα σε μια τρύπα παριστάνοντας τη στρουθοκάμηλο. Να ξέρεις όμως δύο πράγματα: Πρώτον δεν μπορείς να το αλλάξεις και δεύτερον η στρουθοκάμηλος είναι πολύ καλύτερη απο εσένα γιατί δεν τρέφει αυταπάτες πως έχει επιλογή. Κάνει αυτή την κίνηση μηχανικά, ενστικτωδώς, όπως της επιτάσσει η ζωώδης της φύση, χωρίς να το πολυσκέφτεται ή ακόμη περισσότερο να νιώθει στο πετσί της την αδικία που εγκαθιδρύθηκε απο μια μίζερη και απατηλή ψευδοηθική συνείδηση.”
Το Στόμα μειδίασε και απάντησε αγέρωχα: “Ζάρι ξέρεις πολύ καλά πως τα πάντα εξαρτώνται από τις λέξεις, οι λέξεις σημαίνουν, οι λέξεις τοπογραφούν το Είναι, οι λέξεις σχηματίζουν όλα αυτά που πιστεύω εγώ και οι άλλοι, ακόμα και η συγχρονικότητά σου είναι μια λέξη που εγώ δημιούργησα για να μπορείς εσύ να μου τη λες. Άσε με λοιπόν ελεύθερο να σκεφτώ και να δώσω το πρόσταγμα.”
“Είτε σκεφτείς είτε όχι, το μόνο που μπορείς να μετασχηματίσεις είναι η αυταπάτη της επιλογής που θα ορίσεις. Κάθε επιλογή είναι μια ματαιότητα, κάθε συνειδητή πράξη δεν είναι παρά ένα σχέδιο το οποίο κάνει το Θεό να γελά. Κι αν θες να ξέρεις, ο Θεός δεν είναι δίκαιος, ούτε καλός , ούτε αγαθός, ούτε ιδεαλιστής.. ο Θεός είναι μια έκρηξη κι εσείς τα θραύσματα, είναι η κινητήρια δύναμη, ένα φυσικό στοιχείο όπως ο κεραυνός.. Μπορείς άραγε να κατηγορήσεις ως κακό ένα κεραυνό που θα σε κάψει ”?
Ακούγοντας αυτά τα λόγια, το Στόμα σίγησε. Το Χέρι έπιασε το Στόμα και το τοποθέτησε στο Πρόσωπο 26. Το Στόμα ρώτησε το Χέρι αν θα ήταν καλύτερα να φορέσει το Πρόσωπο 48 ή ακόμη καλύτερα το Πρόσωπο 5. “Μη με ρωτάς εμένα” αποκρίθηκε το Χέρι. “Εγώ είμαι απλά ένα εκτελεστικό όργανο, δεν έχω το δικαίωμα, ούτε τη δυνατότητα να παίρνω τόσο σημαντικές αποφάσεις”
“Έχεις δίκιο, αποκρίθηκε το Στόμα, βάλε το 5 και φεύγουμε”
Εν ριπή οφθαλμού, το Πρόσωπο 5 υποκατέστησε το 26 και η πόρτα άνοιξε.
Ο ήχος ενός βιολιού έσκισε την αφόρητη άηχη συναίσθηση του αέρα. Οι νότες έμοιαζαν να χορεύουν πάνω στα κολλοειδή σωματίδια μέσα στη συμμετρική ασυμμετρία της ατμόσφαιρας, αυτή την αόρατη εντροπία που εκτεινόταν ως το βάθος του ορίζοντα. Το παράθυρο, ανοιχτό με τις παλλόμενες κουρτίνες έμοιαζε με τεράστιο ηχείο που έκρυβε επιμελώς την πηγή του ήχου σε κάποιο δωμάτιο που όμως δεν ακουγόταν μακρινό. Το Πρόσωπο 5 βγήκε στο μπαλκόνι του γραφείου και κοίταξε το ηχείο. Ευχήθηκε να μπορούσε να το ξεβιδώσει και να δεί τι κρύβει μέσα του, να ψηλαφίσει τα κυκλώματά του να εξερευνήσει τις άκαμπτες τετραγωνισμένες επιφάνειες του υλικού του. Κάνοντας τέτοιες σκέψεις, η αιθέρια μελωδία έμοιασε προς στιγμή με παραφωνία που ορθονώταν ανάμεσα στην αποκάλυψη και την άτεγκτη λογική του. Το Πρόσωπο 5 όμως δε μπορούσε να σκεφτεί διαφορετικά. Μπήκε στο γραφείο και συνέχισε τις λογιστικές του πράξεις μέχρι που οι δείκτες του ρολογιού έχυσαν το μέταλλό τους πάνω στη χρονική στιγμή που σήμαινε την φαινομενική αποδέσμευση του υποκειμένου απο την τυραννία αυτών των τοίχων. Συμμεριζόμενο την αυταπάτη, το Πρόσωπο 5 έφυγε κατεβαίνοντας βιαστικά τις σκάλες.
Η Κοπέλα 12 μπήκε μέσα αναζητώντας τον με τα μάτια της. Εκείνος χρησιμοποίησε το Χέρι για να της νεύσει κι αυτή κινήθηκε προς το μέρος του. Τον φίλησε απαλά πριν καθήσει στο απέναντι καναπεδάκι κι εκείνος αναρωτήθηκε αν η πράξη της ήταν παρόρμηση, συνήθεια ή συνειδητή επιλογή επιβράβευσής και αναγνώρισης του ρόλου του. Σίγουρα το να ήταν συνήθεια θα ήταν κάτι το θλιβερό, όμως δε θα μπορούσε ακόμη και μια συνήθεια να εμπεριέχει καλά στοιχεία? Ή μήπως μια συνειδητή πράξη οφείλει απαραίτητα να έχει αντίθετη φορά από τις επιθυμίες των ενστίκτων?
Οι σκέψεις αυτές μαλάκωσαν κάπως το Πρόσωπο 5 που άρχισε να μετασχηματίζεται στο Πρόσωπο 19. Το Πρόσωπο 19 γέλασε και της έπιασε το Χέρι. Το Χέρι του άρχισε να του μιλάει για το δικό της που έμοιαζε απαλό και ανίσχυρο.. ανίσχυρο σαν ένα κλωναράκι στο έλεος του ανέμου.. ανίσχυρο σαν το δικό του ως κορμός να έπρεπε να το συγκρατήσει πάνω στη δική του μάζα και να το προστατεύσει απο την οργή των καιρικών συνθηκών. Τα Μάτια της όμως.. τα Μάτια της δεν έμοιαζαν με το Χέρι. Αντίθετα, το Στόμα θα μπορούσε να πει πως έκρυβαν κάτι το τρομακτικό, κάτι που προξενούσε φόβο και το εμπόδιζε να πεί αυτά που θα ήθελε. Το Στόμα ήξερες πως η Κοπέλα 12 ήταν πολύ καιρό φίλη του, τα Μάτια της όμως παρέμεναν ένας γρίφος που φάνταζε κρυμμένος πίσω απο δύο σαρκώδεις βολβούς κι όμως τόσο απρόσιτος όσο και η πραγματική αλήθεια που χανόταν στην απουσία του πίσω απο αυτούς.
“Θα φύγουμε τελικά”?
“Δεν ξέρω ακόμη, έχω πολλή δουλειά”
“Πότε θα ξέρεις”?
“Ειλικρινά δε μπορώ να απαντήσω σ'αυτό, δεν εξαρτάται απο εμένα”
“Κι απο ποιόν εξαρτάται”? (Εδώ το Στόμα θυμήθηκε τη διένεξη του με το Ζάρι και το χαιρέκακο γέλιο του αντήχησε ξανά μέσα σε όλο του το Είναι)
“Απο την ίδια τη δουλειά”
Προφέροντας την τελευταία λέξη, η κοπέλα έμοιαζε να μεταθέτει τον τονισμό ένα ανεπαίσθητο κλικ πριν το α. Παραπραξία? Ή μηπως άλλη μια ψευδαίσθηση που το Στόμα πάσχισε να επινοήσει για να την δικαιολογήσει? Το Πρόσωπο έγινε ξανά 5. Ο αέρας έμοιασε προς στιγμή στατικός και το τραπέζι ψυχρό σαν την επιφάνεια μιας παγωμένης λίμνης. Το Πρόσωπο 5 συνειδητοποίησε πως δεν πεινούσε πιά. Το ταβάνι έμοιαζε να βαραίνει πάνω απ το κεφάλι του και να τον απειλεί.
“Εντάξει τότε, κανένα πρόβλημα, θα δούμε τι θα κάνουμε”.
Τα Μάτια της κοπέλας τον κοίταξαν απολογητικά σα να ήθελαν να μιλήσουν αντιτιθέμενα στην ίδια τους τη φύση. Εκείνος σηκώθηκε και την χαιρέτησε λέγοντας πως είχε μια εκκρεμότητα με ένα πελάτη την οποία παραλίγο να ξεχάσει. Εκείνη συγκατάνευσε και του είπε πως θα έμενε λίγο για να κολατσίσει.
Το Πρόσωπο 5 βγήκε βιαστικά απο τον αποπνικτικό χώρο και το έσκασε μέσα στο εκτεινόμενο αμάγαλμα τσιμέντου και σάρκας. Όλα ήταν γκρίζα, όλα ήταν όμοια, όλα ήταν Αριθμοί όπως κ εκείνος. Αναρωτήθηκε αν κάποιος άλλος απο τους διερχόμενους Αριθμούς ταλανιζόταν απο τις ίδιες εσωτερικές διαμάχες.. ένοιωσε την ανάγκη να τους δει ως συμπάσχοντες για να τοποθετηθεί ως μέρος ενός νέου συνόλου κάπου και να μη νιώθει αυτή τη βασανιστική διαφορερικότητα που του προκαλούσε ο διχασμός που βίωνε.
Η οικειότητα που του προσέφερε το κάθισμα του μετρό που χρησιμοποιούσε καθημερινά, τον έκανε να αισθανθεί και πάλι εντεταγμένος στην πραγματικότητα. Έβγαλε το τηλέφωνό του απο την τσέπη και αναπολώντας την ομορφιά του βιολιού που άκουσε το πρωί, έστειλε ένα μήνυμα στην κοπέλα που είχε αφήσει πίσω
“Σ'αγαπάω, το ξέρεις. Και ξέρεις πως έχω κι εγώ δουλειές, όμως πρέπει να πάμε κάπου οι δυό μας και να τα ξεχάσουμε αυτά για λίγο. Έχουμε γίνει σαν μηχανές που λειτουργούν μονάχα να να υπηρετούν την ιδιότητά μας και δεν έχουμε ασχοληθεί καθόλου με μας, με τους εαυτούς μας. Δε μπορώ να υποκρίνομαι πως δε θα με πείραζε το ενδεχόμενο να περάσει αυτός ο μήνας χωρίς να αλλάξει κάτι”
Παρακολουθώντας τη συσκευή να αποστέλει το μήνυμα, σκέφτηκε μήπως θα ήταν καλύτερο να είχε γράψει το Σ'αγαπώ στο τέλος έτσι ώστε να αφήσει μια γλυκιά επίγευση στο μυαλό της κοπέλας. Η ίδια άλλωστε δε γνώριζε πόσο σημαντικό ήταν το οτι μπορούσε να την αγαπάει ενώ ήταν ο αριθμός 12. Δε γνώριζε καν τον αριθμό της..
Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και κλώτσησε το μικροσκοπικό ζάρι που ήταν ακόμη στο πάτωμα. Πήγε στο ψυγείο, άρπαξε μια μπύρα, κάθησε στον καναπέ και άνοιξε την τηλεόραση. Η τηλεόραση δεν τον βοήθησε και πολύ να αποδράσει απο τις σκέψεις του, αφού τα τεκταινόμενα έμοιαζαν τόσο μακρινά, σχεδόν αδιανόητα που του προκαλούσαν μια αποξένωση ή ακόμα και οργή επειδή σχεδόν κορόιδεύαν την κατάστασή του. Το Πρόσωπο 5 ίσως να μην αντιδρούσε έτσι, όμως τώρα μετά το εξομολογητικό μήνυμα, το Πρόσωπο αυτό ελόχευε κάπου στην ουρά απο τις μάσκες περιμένοντας ψυχρά τη στιγμή που θα επέβαλλε τον αυστηρό του ορθολογισμό, ο οποίος προς το παρόν φάνταζε σαν τον απόηχο ενός αποτρόπαιου παρελθόντος που έπρεπε να εξορκιστεί μακριά.
Η δροσιά της μπύρας γέμισε το κορμί του, ένιωσε χαλαρός και αποκοιμήθηκε στον καναπέ με το κινητό δίπλα απ το κεφάλι του
Ονειρεύτηκε μετά απο πολύ καιρό. Ονειρεύτηκε ενώ το όνειρο αποτελούσε ένα βίωμα ξεχασμένο τόσο στον συνειδητό όσο και στον ασυνείδητό του κόσμο. Ονειρεύτηκε πως ήταν λιοντάρι, μετά πέτρα, μετά φύλλο στον άνεμο και στο τέλος γυναίκα. Χάθηκε μέσα στην ισχύ, την ακαμψία, την τυχαιότητα και την έλλειψη. Ως λιοντάρι μπορούσε να επιβληθεί αλλά ένιωθε τη δυστυχία της κυριαρχίας μέσω του φόβου, ως πέτρα μπορούσε να αντέξει τις επιθέσεις της φύσης αλλά η ακαμψία της τον έκανε να αισθάνεται στατικός και φυλακισμένος. Ως φύλλο ήταν ελεύθερος να πετάξει παντού, όμως η πορεία του ήταν καθορισμένη απο τις επιταγές του ανέμου, ως γυναίκα δε βασανιζόταν απο τις ίδιες εμμονές αλλά και οι νέες δεν έμοιαζαν λιγότερο αιχμηρές.. κι αυτή η έλλειψη...
Ο εκνευριστικός ήχος του εισερχόμενου μηνύματος τον έκανε ν'ανοίξει τα μάτια του.. μισοχαμένος ακόμα μέσα στον υφαντόκοσμο των ονείρων διάβασε το μήνυμα:
“Δε μπορώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις σου. Έχω πολλά βάρη στο κεφάλι μου αυτή την περίοδο. Νομίζω πως το καλύτερο και για τους δυό μας θα ήταν να χωρίσουμε. Να προσέχεις”
Το Πρόσωπο 3 σχηματίστηκε πάνω στην εύπλαστη επιφάνεια που φιλοξενούσε τις μάσκες. Το Χέρι έσβησε το μήνυμα και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο. Το παράθυρο άνοιξε και ο αέρας μπήκε μέσα σαν ένας χείμαρρος ασυγκράτητης τυχαιότητας που χλεύαζε τη στατική του δυστυχία. Μάζεψε το Ζάρι και το έκλεισε στη χούφτα του. Ένιωσε το Σύμπαν να χάνεται μέσα του.
